9. Tajemnice

Reflektory. Jedyne co widziała to białe światło, wszędzie dookoła i nic więcej. Żadnych zarysów. Czegokolwiek. Nie mogła się ruszyć, a w uszach ciągle dzwonił jej jeden brzdęk. Równomierny rytm, powtarzający się stale i bez końca. Jakby deszcz, jednostajnymi falami uderzający w szybę, tuż przy jej uchu. Co jej się stało? Jak się znalazła tu… tu gdzie teraz jest? Nie do końca pamiętała, chociaż postarała się przez moment skupić. Była na eliksirach, ważyła miksturę. A później jej kociołek wyleciał w powietrze.

Merlinie, co za wstyd…

Jakiś odłamek w nią trafił. Czy to znaczy, że umarła? Ciekawe co na to jej ojciec. Pewnie się zirytuje, w końcu gdyby chciał, żeby umarła, na pewno zabiłby ją zgodnie z jakimś wcześniej ustalonym planem. Może wtedy nie słyszałaby tego irytującego, nieustannego stukania, tuż przy swoim uchu. Czy to miała być jej kara? Tylko za co dokładnie? Za nieuwagę przy tak ważnej sztuce, jaką jest ważenie eliksirów? Ale przecież to nie wybuch ją zabił. Jeszcze żyła, czuła ból. To zaklęcie sprowadziło na nią ciemność.

Ale teraz jest przecież jasno.

Czy tak będzie już zawsze? Nigdy już nie zazna spokoju, w głowie ciągle słysząc stukanie.

– PARVATI, USPOKÓJ SIĘ WRESZCIE! – usłyszała znany jej doskonale głos, który po chwili kontynuował już zdecydowanie ciszej. – Doprowadza mnie to do szału…

– Przepraszam, Lav, ale wiesz, jak się denerwuję… – odpowiedziała, a stukanie momentalnie ustało. – Budzi się! Narc?

Dziewczyna bardzo powoli otworzyła oczy, przyzwyczajając się do światła, padającego na jej twarz z pobliskiego okna. Kilka sekund zajęło jej zidentyfikowanie pomieszczenia w którym się znajduje, choć przecież nie dało się go pomylić z żadnym innym miejscem. Obróciła głowę, żeby zobaczyć zatroskane przyjaciółki stojące nad jej łóżkiem.

– Czemu jestem w Skrzydle Szpitalnym? – zapytała słabym głosem, przenosząc wzrok z jednej dziewczyny na drugą.

– Snape miał cię dość – powiedziała lekko rozbawiona Lavender, ale szybko dodała. – Rzucił na ciebie jakieś zaklęcie, straciłaś przytomność, żeby dla odmiany nie tracić krwi.

– Pani Pomfrey wyciągnęła z ciebie spory kawałek kociołka. Podobno przebił ci płuco, czy coś – dodała nieco zmartwiona Parvati. – Jak się czujesz?

– Chyba w porządku, trochę mi słabo… aczkolwiek jeśli chcecie przyprowadzić mi tu Malfoya, to możecie wierzyć, że wstanę w mgnieniu oka, tylko po to, żeby go zabić – warknęła zdenerwowana. Chyba chciała dodać coś jeszcze, ale do sali wtargnęła szkolna pielęgniarka, niosąc tacę z jakimiś miksturami.

– A wy jeszcze tutaj? – zwróciła się do Parvati i Lavender. – Mówiłam wam, że dziewczyna potrzebuje spokoju, musi teraz dużo spać, a wy chyba macie jakieś lekcje?

Gryfonki niechętnie wstały z krzeseł, ustawionych przy łóżku i po krótkim pożegnaniu opuściły Skrzydło Szpitalne. Pani Pomfrey spojrzała z troską na Narcize.

– Musisz to wypić, uzupełnisz straconą krew – powiedziała, podając niewielki flakonik z jasnobłękitnym płynem, który dziewczyna od razu (bez przyjemności) wypiła. – Teraz będziesz musiała dużo odpoczywać. Noc spędzisz tu, a rano będziesz mogła wrócić do dormitorium – mówiła rzeczowym tonem. – Jest jeszcze tylko jedna sprawa… – dodała, a Narcize już wiedziała o co może chodzić. Nabrała więcej powietrza, naprędce myśląc nad ewentualną odpowiedzią. – Podczas usuwania kawałka metalu, zauważyłam dziwne ślady na twoim brzuchu, jakby zadrapania…

Narcize patrzyła na nią bez wyrazu, czekając na właściwe pytanie.

– Co się stało i czemu do mnie nie przyszłaś? Wystarczy odrobina eliksiru i po godzinie nie byłoby po nich śladu.

Chorwatka uśmiechnęła się ze sztuczną, nerwową uprzejmością.

– A, jakoś jestem mało uważna, niewielki wypadek, nie ma się nad czym rozwodzić – powiedziała szybko, mając nadzieję, że taka odpowiedź wystarczy. – Chciałam przyjść, ale nie mogłam za bardzo znaleźć czasu, wiadomo jak to jest na początku roku – dodała jeszcze tylko, licząc na to, że pielęgniarka nie będzie chciała sprawdzić, czy nałożona przez nią wcześniej maść rzeczywiście zlikwidowała ślady. Miałaby niemałą niespodziankę, widząc, że zadrapania nie zmniejszyły się nawet nieznacznie. Prawda jest taka, że kiedy dziewczyna jest pod swoją ludzką postacią, jej organizm – mimo że przyzwyczajony do jadu – nie radzi sobie z nim tak szybko, jak kiedy jest wilkiem. W końcu blizny znikną, potrzeba jednak zdecydowanie więcej czasu, albo specjalnego eliksiru, w którym jad byłby odpowiednio wykorzystany jako antidotum. Tego typu wywar byłby jednak zbyt skomplikowany i czasochłonny, więc Chorwatka postawiła jednak na czekanie.

Pani Pomfrey cmoknęła niecierpliwie, wyraźnie nie usatysfakcjonowana odpowiedzią dziewczyny, ale najwyraźniej nie zamierzała drążyć tego tematu.

– No dobrze, w takim razie odpoczywaj. Gdybyś czegoś potrzebowała, wiesz gdzie mnie szukać.

Narcize kiwnęła tylko głową i przekręciła się na drugi bok. Ewidentnie pora była jeszcze wczesna, ale ona była na tyle zmęczona, że nawet padające prosto na twarz promienie słoneczne nie mogły jej przeszkodzić w pogrążeniu się we śnie.

Znowu szła szkolnym korytarzem, podążając za nieznajomą blondynką, którą tak często widywała ostatnimi czasy. Kolumnada przy zamkniętym niegdyś korytarzu na trzecim piętrze nie była najlepszym miejscem ucieczki, ale to akurat z całą pewnością nie było zmartwienie Narcize. Wiedziała, że prędzej czy później dopadnie dziewczynę. Zawsze to robiła. Ale dzisiaj coś było jednak inne. Jej przyszła ofiara nie skręciła w ślepą uliczkę. A co jeśli ucieknie? Przecież Narcize nie mogła sobie na to pozwolić. Pochyliła się, przyspieszając kroku, jednak wcale nie przybliżyło jej to do uciekinierki. Chorwatka zgięła się wpół, a rytmiczne kroki dwóch bosych stóp przerodziły się w stukot czarnych pazurów o kamienną posadzkę. Wilczy węch bezbłędnie prowadził ją do przerażonej dziewczyny. A jednak i tak znalazła drogę do gobelinu ze smokiem. Na ścianie nie paliła się żadna pochodnia, ale mimo to, pod animagiczną postacią wszystko było tak świetnie widoczne. Również przerażenie, kiedy blondynka zdała sobie sprawę, że po raz kolejny weszła do korytarza, z którego nie ma drogi ucieczki. Narcize już wiedziała że wygrała. Chociaż właściwie wiedziała to od samego początku. Obnażyła zęby w wyrazie tryumfu i spojrzała prosto w oczy swojej ofiary. Czy dziewczyna widziała swojego przyszłego kata w mroku panującym na korytarzu? Jeśli nie, to miała spore szczęście. Narcize nie zamierzała już dłużej zwlekać. Jednym, pewnym skokiem pokonała odległość, która je dzieliła i rzuciła się blondynce prosto do gardła. W tym momencie jednak dziewczyna się rozmyła, jakby była duchem, którego mimo szczerych chęci nie można dotknąć.

– Nie jesteś w stanie zabić mnie drugi raz – usłyszała Chorwatka, wciąż będąc pod postacią deatha. Nie słyszała tego jednak przy swoim uchu, ani też w głowie. Głos był jakby wszędzie, wyraźniejszy niż kiedykolwiek wcześniej. – Nikt nie jest. Znowu musieliby cierpieć, a ja nie mogę na to pozwolić. Teraz tamci za to zapłacą…

Biały wilczy łeb, odwracał się raz po raz, starając się znaleźć źródło tego głosu. Głosu pełnego cierpienia, ale i zdeterminowanego. Z całą pewnością się nie podda, niezależnie jaki ma cel.

– …to oni będą cierpieć, bardziej niż kiedykolwiek. Zabiorę im to, co dla nich najcenniejsze. Będą błagać o wybaczenie, ale ode mnie go nie otrzymają…

– Kto? – przerwał w końcu nieco zachrypnięty głos Narcize, która nie miała bladego pojęcia o kogo i o co mogło chodzić.

– Nie są w stanie zwrócić mi tego co pogrzebane… – kontynuowała, nie zważając na zadane pytanie. W pewnym momencie Narcize poczuła potworny chłód, jakby ktoś otworzył okno. Wiatr niemal pchnął ją do przodu, mierzwiąc jej sierść, po obu stronach. Podmuch z powrotem przeistoczył się w tą samą blondynkę, która wcześniej uciekała w przerażeniu. Tym razem patrzyła swoimi błękitnymi tęczówkami prosto w zielone oczy deatha. Dopiero teraz Narcize mogła się jej dokładnie przyjrzeć. Z pełnym przekonaniem można było nazwać ją piękną. Dość wysoka, szczupła, w zwiewnej sukni przed kolano. Jak gdyby na dworze panowały nieznośne upały. Nie mogła mieć więcej niż siedemnaście lat. Mimo braku szkolnej szaty, Narcize miała pewność że była tu uczniem. Krukonką. Jak umarła? Kto ją zabił? Tego już nie wiedziała.

– Ty jesteś Cassandra?

Na jej twarzy nie było już nawet śladu strachu, została tylko czysta determinacja. Liczyła się zemsta. Spojrzała na sufit, dalej wyrzucając słowa w eter:

– Myśleli, że nikt się nie dowie… ale teraz wszyscy będą wiedzieć. Nie zostawię ich w nieświadomości, o nie – zaśmiała się dźwięcznie, a Narcize nadal nie miała bladego pojęcia o czym mówi. – Po tylu latach poznają smak mojej zemsty… tylko dlaczego zrobili to właśnie im? – jej głos na powrót był zrozpaczony, jakby dopiero przypomniała sobie o tragedii.

– KOMU?! – wydarła się Narcize, a w jej tonie słychać było jednocześnie gardłowe warknięcie. Miała już dość tego szaleństwa, niczego nie mogła się dowiedzieć, a każde kolejne zdanie wprowadzało jeszcze większy mętlik w jej głowie. Casssandra spojrzała na wilka uważnie i kolejne słowa skierowała już prosto do Narcize:

– Zapłacą za to, zobaczysz.

Po tym przeleciała przez Narcize, a pęd był tak duży, że zwalił dziewczynę z wilczych łap. Upadła na posadzkę z głuchym tąpnięciem, przymykając oczy. Kiedy je otworzyła, wciąż leżała w tym samym ślepym zaułku na trzecim piętrze, jednakże po Cassandrze nie było śladu. Coś było jednak nie tak. Rozejrzała się pospiesznie.

Powinnam się już obudzić.

Sen zawsze kończył się w momencie ataku. Tym razem było inaczej. Coś jej się nie zgadzało. Nadstawiła uszy, wytężając wilczy słuch. Ktoś szedł, z całą pewnością gdzieś w oddali słyszała kroki.

Dlaczego się nie budzę?

Wystawiła kły, zniżając lekko łeb, żeby w każdym momencie móc zaatakować. Kroki stawały się coraz głośniejsze, a gdzieś w okolicach żołądka pojawiło się nieprzyjemne uczucie niepokoju.

A co jeśli to nie sen?

Otworzyła szerzej oczy. Za zakrętem, w niewidocznym z miejsca, w którym się znajdowała, korytarzu, coraz jaśniej żarzyło się światło. Ktoś ewidentnie szedł w jej stronę.

To nie sen…

Przerażenie, które ją ogarnęło było nie do opisania. Co tu robiła? Kto jest osobą, która zaraz się na nią natknie? Jak się w ogóle tutaj znalazła…

Panika zupełnie ją unieruchomiła. Nie miała pojęcia czy powinna zaatakować osobę, która zaraz wyjdzie zza zakrętu, czy spróbować się ukryć. Było jednak za mało miejsca. To tylko krótki, może trzymetrowy korytarzyk, z którego wyjście było tylko jedno. Światło różdżki oświetliłoby ją, niezależnie od tego jak bardzo próbowałaby się zaszyć.

Wstań!

To był moment, krótki impuls, któremu poddała się w stu procentach, prawdopodobnie w ostatnim momencie.

– No niewiarygodne… – Intensywne światło zaklęcia oślepiło ją do tego stopnia, że nie byłaby w stanie dostrzec odzywającej się właśnie osoby, jednak głos był jej doskonale znany. – Gryfoni zawsze słynęli z głupoty i lekkomyślnego łamania wszystkich szkolnych reguł, ale ty najwyraźniej przodujesz w obu tych przypadkach.

Dziewczyna ręką przesunęła różdżkę, która wciąż świeciła jej prosto po oczach.

– Profesor Foulke. Właśnie kiedy miałam nadzieję spotkać mojego ulubionego nauczyciela. – Uśmiechnęła się pozornie rozbawiona. Tylko to jej pozostało. W końcu stała w piżamie, gdzieś na korytarzu, który właściwie nie prowadzi do niczego konkretnego, w dodatku w samym środku nocy. Bezczelność była jedną rzeczą, która pozwoliła poczuć jej się w jakiś sposób pewnie.

– Zaczniemy od odejmowania punktów, czy zechcesz najpierw wyjaśnić co tutaj robisz? – zapytał raczej oschle, co wcale nie zbiło jej z tropu.

– No więc byłam na kolacji, a później chciałam iść prosto do dormitorium, tyle że poszłam tędy i od tamtej pory krążę, nie mogąc odnaleźć właściwiej drogi – powiedziała z udawaną powagą, nie wiedzieć czemu pogarszając swoją i tak beznadziejną sytuację.

– To na początek minus dziesięć punktów. Chcesz w to nadal brnąć, czy odpowiesz na pytanie i… – zmarszczył brwi, zjeżdżając różdżką niżej. – …wyjaśnisz przy okazji czemu jesteś boso…?

– Czegokolwiek bym w tej chwili nie powiedziała, to i tak źle na tym wyjdę… może tak dla odmiany odpuścimy sobie odejmowanie punktów, bo i tak jestem w tym roku rekordzistką w ich traceniu? – zapytała z nadzieją, pierwszy raz porzucając maskę obłudy. – Byłam w Skrzydle Szpitalnym, nie jadłam nic od śniadania, więc wymknęłam się, mając zamiar iść do kuchni i nielegalnie zdobyć trochę jedzenia. Pech chciał, że nie wzięłam różdżki, więc pomyliłam korytarze…

I piętra – dodała w myślach.

– … a butów nie ubrałam, żeby robić mniej hałasu i nie obudzić pani Pomfrey…? – zakończyła jak zwykle kulawo. Gavin pokręcił głową z pożałowaniem. Nie było wątpliwości, że nie uwierzył nawet w jedno jej słowo.

– Tyle głupoty w jednej drobnej dziewczynie… – powiedział, uśmiechając się złośliwie, a Narcize tylko parsknęła śmiechem, nie mając zamiaru kłócić się z tym stwierdzeniem. – Słyszałem o twoim popisie umiejętności na dzisiejszych eliksirach, nie wspominałaś przypadkiem kiedyś, że to twoja mocna strona?

Na ten komentarz Narcize lekko poczerwieniała na twarzy.

– To wcale nie była moja wina, tylko tego idio… – skrzywiła się, urywając wpół słowa. – Malfoya. Nie wysadziłabym kociołka sama z siebie.

Mimo prawdziwości swoich słów i tak czuła się głupio z powodu tego, co się stało. Zaczęła nerwowo ruszać nogą, jakby miało jej to pomóc w wyładowaniu bezsilnej wściekłości, ale jednocześnie jakoś ogrzać wyziębiony organizm. W jakiś magiczny sposób w zamku i tak było cieplej niż można by się spodziewać, biorąc pod uwagę porę roku, ale mimo to, stanie bez butów, w krótkich spodenkach i cienkiej bluzie, nie pozwalało czuć się człowiekowi komfortowo.

– Nie wątpię – zironizował. – Postaraj się jednak uważać, żeby nie zginąć, zanim nie wypełnisz powierzonego ci przeze mnie zadania. – Uśmiechnął się ze sztuczną uprzejmością.

– Powierzonego zadania… – powtórzyła rozbawiona ważnym tonem. – Brzmi o wiele poważniej niż bezcelowe zajęcie ucznia na szkolnym szlabanie. – Uśmiechnęła się porozumiewawczo, jednak Foulke tylko skrzywił się zdegustowany, więc zdecydowała się ciągnąć dalej. – To jak już przy tym jesteśmy, to mogę o coś zapytać?

– Rusz się, musimy zgłosić, że w Skrzydle Szpitalnym brakuje pacjenta – powiedział szorstko, lustrując ją wzrokiem od stóp do głowy. – Chociaż patrząc na ciebie nie wiem czy nie lepiej od razu wysłać sowy do Munga…

– Ha, zabawne – odparowała ironicznie, ale nie zgubiła zaczętego wcześniej wątku. Ruszyła powoli, dotrzymując nauczycielowi kroku. – Więc wracając do pytania, czy jeśli ta książka jest taka ważna, to rozsądnym jest powierzanie jej tłumaczenia uczniowi?

Spojrzał na nią uważnie, jakby oceniając czy może odpowiedzieć, w końcu bez przekonania odparł:

– Nie jesteś jedyną osobą, która ją tłumaczy. Chcę mieć po prostu pewność… – urwał, jakby zastanawiając się czy to co powie na pewno w żaden sposób mu nie zaszkodzi. – …chcę mieć pewność, że nikt nie zamierza mnie oszukać. Jesteś bezstronna, a przez to przydatna – dodał tonem, który wskazywał na chęć zakończenia tematu.

– Czyli co, ufa mi pan bezgranicznie? – zapytała, szczerząc się bezczelnie, ale widząc jego minę w półmroku dodała szybko. – No żartuję przecież, po prostu ciekawi mnie skąd pewność, że ja nie zamierzam czegoś celowo zmienić.

– I jaki miałabyś mieć w tym cel? Zresztą jesteś honorowym Gryfonem, nie miałoby to sensu – dodał z wyraźnym sarkazmem.

– Jak można oczekiwać logicznego zachowania po kimś, kto nocami chodzi boso po zamku? – zapytała nadal rozbawiona. Foulke nic nie odpowiedział, tylko sam zaśmiał się krótko pod nosem.

– Mogę o coś jeszcze zapytać? – dodała po chwili ciszy, w której zdążyli dojść do schodów.

– Nie, wyczerpałaś już dzienne limity. Chyba, że zamierzasz powiedzieć co naprawdę robiłaś w środku nocy na trzecim piętrze.

Narcize zamyśliła się na dłuższą chwilę. W końcu spojrzała poważnie na swojego rozmówcę i z pewnością w głosie odpowiedziała:

– Lunatykowałam.

Nie wiedziała czemu wcześniej na to nie wpadła. Nie dość, że było to prawdopodobne, to w dodatku zbytnio jej nie obciążało. Idealne wyjście z sytuacji.

– I wolałaś wymyślać swoje idiotyczne historyjki, narażając się na stratę kolejnych punktów, zamiast od razu to powiedzieć?

– Czy skoro już się przyznałam, to mogę odzyskać odjęte punkty?

– Zabawne – powiedział Foulke z ironią, chociaż niezbyt sympatyczny, typowo ślizgoński uśmieszek nadal pałętał się na jego twarzy. – O co chciałaś zapytać?

Zastanowiła się przez moment. Najchętniej zapytałaby o dziwną sytuację, która dotykała ją w ostatnim czasie. Może tajemnicza Cassandra jest wynikiem jakiejś klątwy? A przecież przed sobą miała specjalistę w tym temacie.

Zapytaj, zapytaj… – szepnął rozbawiony głosik w jej głowie. – Powiedz przy okazji, że to dlatego przechadzałaś się o tej porze po zamku… i dodaj jeszcze, że biegałaś pod postacią deatha i zamierzałaś rozerwać komuś gardło.

Cichy śmiech rozniósł się echem po jej głowie. Skrzywiła się, porzucając ten pomysł. Postanowiła jednak zaspokoić w jakimś stopniu swoją wieczną ciekawość, każącą jej wiedzieć wszystko o wszystkich. Zastanowiła się chwilę jak ująć swoje pytanie, żeby nie zabrzmiało zbyt grubiańsko.

– Jak to się stało, że były kapitan Slytherinu, który miał przed sobą świetlaną przyszłość, w blasku sportowej chwały, wybrał niedochodową posadę nauczyciela, który musi się wiecznie użerać nad rozwrzeszczanymi dzieciakami?

Chyba nie do końca tak miało to zabrzmieć, aczkolwiek Gavin nie wydawał się dotknięty tym pytaniem. Rozbawiony pokręcił tylko głową.

– Widzisz, nie zawsze ma się wpływ na podejmowane decyzje – powiedział nieco tajemniczo. – Czasem trzeba się poświęcić w imię czegoś ważniejszego…

– Na przykład? – Zapytała unosząc brew. Odpowiedzi się jednak nie doczekała, gdyż doszli właśnie do Skrzydła Szpitalnego.

– Staraj się stąd już nie ruszać – powiedział swoim na powrót obojętnym głosem. – I powtórzę, spróbuj nie zginąć, przynajmniej dopóki będę cię potrzebował – dodał ze standardową dawką ironii. Narcize ostentacyjnie odetchnęła z ulgą.

– Całe szczęście, przez chwilę myślałam, że istnieją Ślizgoni, którzy tak naprawdę są ludźmi, ale wszystko już wróciło do normy. – Posłała nauczycielowi sztuczny uśmieszek, wracając do szpitalnego łóżka.     

Usilnie odsuwany w ostatnich minutach problem błyskawicznie wrócił do niej, kiedy tylko została sama. Była potwornie zmęczona, ale wciąż przekręcała się z jednego boku na drugi, starając się za wszelką cenę nie zasnąć. W gruncie rzeczy nie była nawet pewna, czy nadal nie trwa w jakimś pokręconym, realistycznym śnie. To byłoby jej na rękę. Dziwne koszmary mieszczą się jeszcze w pojęciu jakiejś normy, natomiast zupełne zatarcie granicy między snem a rzeczywistością było co najmniej przerażające. Co mogłoby jej się stać?

– Chyba raczej co może stać się twoim najbliższym… – usłyszała koło siebie, jednak zwalczyła pokusę obejrzenia się za siebie i z wielkim trudem zignorowała tę wypowiedź. Opatuliła się szczelniej kołdrą, zastanawiając się ile jeszcze czasu zostało do świtu. 

W końcu przymknęła na chwilę oczy, a kiedy na powrót je otworzyła, przez pobliskie okno brutalnie wdzierały się promienie wschodzącego słońca. Skrzywiła się zmęczona, choć tak naprawdę z ogromną ulgą odnotowała ich pojawienie się. Bez zbędnego namawiania jej, czym prędzej opuściła Skrzydło Szpitalne, ciągle nerwowo rozglądając się wokół, jakby obawiała się że za rogiem czeka na nią zagrożenie, któremu trzeba stawić czoła.

A jakby czekało, to co? Rzucisz mu się do gardła?

Otworzyła szerzej oczy, a serce biło jej coraz szybciej.

A jeśli znowu śpisz?

W tym momencie nie miała pojęcia jak odróżnić jawę od sennych marów.

– Narcize! – zawołała Lavender, schodząc do Pokoju Wspólnego. – Jak się czujesz?

– Świetnie jak nigdy – skłamała bez zająknięcia, posyłając przyjaciółce wymuszony uśmiech. – Gdzie Parvati?

– Wyszła z samego rana, powiedziała, że musi spotkać się z Padmą... – odpowiedziała, a po chwili przyciszyła głos. – Coś dziwnego się z nią ostatnio dzieje, zauważyłaś? Wieczorem próbowałam ją jakoś delikatnie podpytać, ale nic od niej nie wyciągnęłam.

Narcize zmarszczyła brwi, myśląc nad słowami koleżanki.

– Może martwi się SUMami?

– Nie, nie sądzę – odpowiedziała Lavender, kręcąc głową. – Myślę, że ma to coś wspólnego z listem, który dostała w tamtym tygodniu. Zdążyłam tylko zobaczyć, że jest od jej taty, ale od razu go schowała...

– Dziwne – stwierdziła Chorwatka, unosząc brwi do góry. – Może uda się ją podpytać na śniadaniu – dodała i obie udały się do Wielkiej Sali. Nie spotkały jednak panny Patil ani wtedy, ani na późniejszych zajęciach. McGonagall oznajmiła im popołudniu, że bliźniaczki musiały na parę dni opuścić Hogwart w związku z pilnymi sprawami rodzinnymi. Kolejne dni mijały nieubłaganie, a wielkimi krokami zbliżał się już listopad.

– Dlaczego nic nam nie powiedziała?! – warknęła Narcize, padając na fotel w salonie Gryfonów. – W dodatku nie odpowiada na listy, może coś jej się stało, nie dostałaś od niej żadnej odpowiedzi?! – zapytała nieco zbyt napastliwie, patrząc na półleżącą na kanapie Lavender.

– Przecież od razu bym ci powiedziała! – odpowiedziała Brown, równie nieprzyjemnym tonem. Narcize westchnęła głośno, wbijając wzrok w buchający w kominku ogień. Miała ostatnio na głowie jeszcze więcej zmartwień niż na początku roku, a sądziła przecież, że to niemożliwe. Mimo że od tamtej pamiętnej nocy, ani razu nie nawiedził jej żaden dziwny koszmar, ani też nie słyszała niepokojących głosów w swojej głowie (nie licząc oczywiście tego jednego, denerwującego, należącego chyba do najbardziej irytującej części jej osobowości), nadal czuła ogromny niepokój na myśl o każdej zbliżającej się nocy. Bała się, że nieświadomie zmieni się w deatha i zrobi krzywdę którejś z osób, na której jej zależało. Tak niewiele ich przecież pozostało w jej życiu, że istnienie każdej z nich było dla niej na wagę złota. Rozważała nawet przywiązywanie się jakimiś linami do łóżka (widziała kiedyś taki przypadek w szpitalu, w którym pracował jej dziadek), ale za każdym razem dochodziła do wniosku, że albo nic by jej one nie dały, albo co gorsza ściągnęłaby niepotrzebnie uwagę którejś ze swoich współlokatorek – już i tak wystarczająco dziwnie się przed nimi zachowywała.

Jeszcze raz nabrała głośno powietrza, nie odrywając wzroku od żarzącego się drewna.

– Przepraszam – powiedziała po cichu. – Nie radzę sobie z tym wszystkim...

– Nie przejmuj się – odpowiedziała Lavender, przenosząc na nią spojrzenie. – W końcu się odezwie, jestem pewna. Wiesz co dzisiaj jest?

Narcize zmrużyła oczy, zastanawiając się przez chwilę, po czym otworzyła je szerzej.

– Spotkanie Gwardii Dumbledore'a...? – bardziej stwierdziła niż zapytała. – To głównie Parvati chciała żebyśmy tam chodziły... – powiedziała to w taki sposób, jakby ich przyjaciółka co najmniej umarła. Potrząsnęła szybko głową. – Myślę, że powinnyśmy.

Lavender tylko przytaknęła jej, podnosząc się z wygodnej sofy.

– Idę się przebrać. Mam nadzieję, że nie natkniemy się przypadkiem na Umbridge. Już bez niej mamy dość problemów.

Narcize nie mogłaby zaprzeczyć temu stwierdzeniu. Nauczycielka Obrony Przed Czarną Magią coraz bardziej ją irytowała – to jej żarliwe przekonywanie, że Czarny Pan na pewno nie powrócił coraz częściej zastanawiało Chorwatkę, czyje rozkazy wykonuje Różowa Ropucha. Czy na pewno tylko Ministerstwa Magii, czy może jednak jej ojca? Jednej i drugiej stronie zdawało się zależeć, żeby czarodzieje nie uwierzyli w powrót Tego–Którego–Imienia–Nie–Wolno–Wymawiać, choć sama Narcize nie miała pojęcia jaki cel ma w tym Voldemort. Przypominały jej się słowa, które kiedyś powiedział do niej Gary Mercer, o tym, że Czarny Pan nie porzuciłby władzy po ewentualnym odrodzeniu się. Może było to związane ze zbieraniem armii, o którym chcąc nie chcąc słyszała wiele razy w wakacje. Czyżby nie czuł się jeszcze zbyt pewnie, żeby cały czarodziejski światek dowiedział się o jego powrocie?

– Idziemy?

Głos koleżanki oderwał ją od rozmyślań. Z niewielkim strachem wstała z fotela i razem udały się na miejsce spotkania, którym był Pokój Życzeń. Każdy krok, przybliżający ją do tego pomieszczenia, budził w niej coraz większy niepokój. Nie bała się jednak złapania, o nie. Bardziej przerażająca, dla tej momentami zbyt dumnej dziewczyny, była perspektywa zupełnej kompromitacji przed gronem rówieśników, jak również (co gorsza) młodszych uczniów.

Nieuniknione musiało w końcu przyjść, a po pół godzinie starań rzucenia zaklęcia rozbrajającego na Lavender odechciało jej się nawet przebywania ze wszystkimi tymi ludźmi w jednej sali.

Nie zdam SUMów – przeszło jej przez myśl i skrzywiła się potwornie, opuszczając różdżkę, która chwilę później wylądowała parę metrów dalej, szarpnięta zaklęciem posłanym przez Lav.

– Świetnie – warknęła pod nosem, przechadzając się po pomieszczeniu, nie wiadomo który raz tego dnia, żeby przynieść bezużyteczny w jej rękach patyk. Rozejrzała się wokół siebie i zauważyła, że pozostali mają sporo uciechy z tych zajęć. Jednym szło lepiej, innym gorzej, ale nikt nie zdawał się być w jakikolwiek sposób przygnębiony, nawet jeśli zaklęcia nie wychodziły mu najlepiej. Jedynie Nevile Longbottom miał markotną minę, gdyż jego Expelliarmus był na mniej więcej takim poziomie, jak Expelliarmus Narcize. Mimo tego wciąż próbował, nie chcąc się poddać. Dziewczynie skończyły się już jednak pokłady samozaparcia, więc zamiast wrócić do swojej przyjaciółki i dalej ćwiczyć, nogi zawiodły ją na jedną z leżących pod lustrzaną ścianą puf. Westchnęła ostentacyjnie, dopiero teraz na spokojnie podziwiając wnętrze Pokoju Życzeń. Wydało jej się absolutnie niesamowite, że pomieszczenie doskonale dostosowuje się do potrzeb przybyłych osób. Tym razem służyło za ogromną, przestronną salę, idealną żeby pomieścić tych kilkunastu, może nawet więcej, uczniów. Z trzech stron otoczona wielkimi lustrami, natomiast na czwartej ścianie znajdowały się regały z przeróżnymi książkami, jak Narcize wcześniej zauważyła, wszystkie związane z zaklęciami i obroną przed czarną magią. Nie chcąc rzucać się w oczy, spędzając zbyt dużo czasu w jednym miejscu, Chorwatka podeszła do rzeczonych regałów i bliżej przyjrzała się tytułom ksiąg. Wodziła dłonią po grzbietach, jakby liczyła, że w jakiś magiczny sposób, samym dotykiem pozna, która książka będzie w tej chwili najodpowiedniejszą lekturą. W końcu przystanęła, a jej wzrok spoczął na nieco zniszczonej pozycji, obitej bordową skórą. Czarne wytłoczone litery układały się w tytuł: „Różdżki i ich magiczne właściwości”. Niegdyś dziewczyna interesowała się tym zagadnieniem, zastanawiając się czy gdyby zmieniła swój magiczny patyk, w jakiś sposób mogłyby poprawić się jej umiejętności. Po latach zrozumiała oczywiście, że (poza drobnymi wyjątkami) to od czarodzieja, a nie jego różdżki, zależało jak potężną mocą władał. Mimo tego przykrego dla niej wniosku, do samej sztuki wytwarzania różdżek i zależności pomiędzy drewnami i rdzeniami, wcale się nie zraziła. Zdjęła więc opasłe tomisko z półki i po całym spotkaniu zaniosła je do dormitorium, mając nadzieję, że zacznie je czytać jeszcze przed snem. Na miejscu czekała na nią jednak miła niespodzianka.

– Parvati! – krzyknęła przechodząc przez próg sypialni dziewcząt. Patil uniosła głowę, wciąż siedząc na jednym z łóżek. Pospiesznie odstawiła na szafkę nocną trzymane wcześniej zdjęcie, oprawione w ramkę i posłała koleżance słaby uśmiech. W drzwiach momentalnie pojawiła się Lavender i podobnie jak Narcize swoje kroki skierowała do trzeciej z przyjaciółek.

– Gdzie ty się podziewałaś, czemu nie dałaś znać, że wyjeżdżasz?! – zaczęła Brown oskarżycielskim tonem. Widać jednak było, że widok Parvati ją ucieszył.

– Martwiłyśmy się o ciebie, co się stało? – dodała od razu Narcize. Patil pokręciła jednak tylko głową, a na jej policzkach pojawiły się łzy, na które nawet chyba nie zwracała uwagi.

– Nic się nie stało, musiałam po prostu jechać do domu…

– Tak nagle, w środku roku?

– Dziewczyny, naprawdę nie chcę o tym mówić…

– Ale co nie chcesz, musisz! – powiedziała Narcize pewnym głosem i zerknęła na trzymane wcześniej przez dziewczynę zdjęcie. Przedstawiało bliźniaczki Patil i ich matkę. Wszystkie uśmiechały się, jakby jakiekolwiek zmartwienia omijały je szerokim łukiem. – Coś nie tak z twoją mamą?

– Nie… to znaczy tak. Tak, jest chora – odpowiedziała, niezbyt pewnym głosem. Od razu było widać, że nie jest z nimi szczera.

– Parvati, wiesz że możesz nam powiedzieć, może będziemy mogły jakoś pomóc…

– Nie – ucięła od razu, jakby nie dopuszczając do siebie myśli, że ktokolwiek może coś poradzić na problem, jaki miała. – Dziewczyny, naprawdę nic się nie dzieje, dajcie spokój – dodała jeszcze ponurym głosem, podnosząc się z łóżka. – Dopiero przyjechałam, pogadamy jutro czy… kiedykolwiek indziej – mruknęła jeszcze, opuszczając sypialnię. Dwie pozostałe przyjaciółki spojrzały po sobie, nie mając pojęcia co myśleć o tej sytuacji.

– Idę za nią – powiedziała urażona Lavender, ale Chorwatka złapała ją za przedramię.

– Dajmy jej może dzisiaj spokój – powiedziała niepewnie. – Jutro spróbujemy ją wypytać, teraz i tak pewnie nie dowiemy się co jest nie tak.

Brown przez moment biła się z myślami, ale w końcu skinęła głową. Obie chwilę później przebrały się w piżamy i położyły spać. Dla Narcize nie była to jednak dobra noc. Tymczasowy spokój od koszmarów nie mógł trwać wiecznie i dzisiaj paskudne wizje po raz kolejny ją nawiedzały. Budziła się co parę minut, raz po raz odtwarzając doskonale znany scenariusz. Za każdym razem jednak jakiś detal zmieniał się względem poprzedniego snu. Trzecie piętro. Kolumny rozstawione po prawej stronie korytarza. Rycerz walczący ze smokiem. Krzyk blondynki, konającej w męczarniach na kamiennej posadzce. I znowu ten paskudny witraż w ślepym zaułku. Księżyc przebijał się przez różnobarwne płytki, oświetlając swoim blaskiem poranione ciało dziewczyny. Czy tym razem to ostre jak brzytwa zęby deatha rozerwały jej delikatne ciało? A może skomplikowane zaklęcia czarnomagiczne? Pewnym jest, że nie miała żadnych szans na przetrwanie. Ale przecież to od początku było wiadome.

– Dopiero teraz będą cierpieć – przemówiła, mimo że zdawało się, że jej głowa ledwo połączona jest z resztą ciała. Leżała jakby martwa na podłodze, a zamglone, nieruchome spojrzenie wbite było w jakiś nieznany punkt na wprost niej. – Zabiorę im to, co najcenniejsze. Zobaczysz…

I Narcize po raz kolejny zrywała się do pozycji siedzącej. Za każdym razem z ulgą odnotowywała jednak, że wciąż znajduje się w dormitorium, we własnym łóżku. Równomierne oddechy jej współlokatorek dawały jej nadzieję, że nie opuszczała tej nocy sypialni. Wtóry raz przymykała oczy z rosnącym niepokojem, przekręcając się na drugi bok. Po dwóch godzinach była zdecydowanie bardziej zmęczona niż kiedy kładła się spać. Znowu pogrążyła się w mroku szkolnego korytarza, przeżywając cały koszmar jeszcze raz. Nie mogła już doczekać się świtu, jednakże kiedy nastał, nie przyniósł upragnionej ulgi.

– Dziewczyny, obudźcie się! – zawołała przerażona Hermiona Granger, stojąc w progu do ich pokoju. Na piżamę narzucony miała szlafrok i widać było wyraźnie, że jest czymś naprawdę wstrząśnięta. Blada jak ściana, co rusz przenosiła spojrzenie szeroko otwartych oczu na pozostałe koleżanki ze swojego roku.

– Co się dzieje? – zapytała Lavender, nieprzytomnym głosem.

– Dzisiejsze zajęcia zostały odwołane… – zaczęła, a jej głos wyraźnie się łamał. Narcize przymrużyła oczy, jeszcze nie do końca kontaktując po ciężkiej nocy. Normalnie taka wiadomość wyjątkowo by ją ucieszyła, jednak mimo ogromnego zmęczenia nie miała problemów ze stwierdzeniem, że coś jest bardzo nie w porządku.

– Jak to, co się stało? – zapytała słabym głosem.

– Jedna z uczennic… – próbowała powiedzieć, a łzy zaczęły zbierać się w kącikach oczu. Zacisnęła na moment zęby i starała się dokończyć. – …Puchonka, z czwartej klasy… Emily Lewin... profesor McGonagall ją znalazła… – przyłożyła dłonie do twarzy, jakby wypowiedzenie tego na głos było zbyt trudne.

– Ona nie żyje… 

–––––––––––

No, jakimś cudem udało mi się dotrzymać terminu. Jeśli ktoś miałby jakieś sugestie który wątek chciałby zobaczyć rozwinięty, albo którego jest za dużo, to nie krępować się – pisać w komentarzach, będę się starała mieć na uwadze ^^