8. Dzieciństwo

Drogi Adamie

Dawno do Ciebie nie pisałam… powiem Ci szczerze, że trochę było mi wstyd. Byłam bardziej zajęta niż zwykle, do tego szaleństwo wpełza coraz szybciej do mojego umysłu i rozprzestrzenia się jak zaraza. Ty na pewno wiedziałbyś co poradzić w takiej sytuacji. Takiej czy innej… zawsze wiedziałeś. Potrzebuję Cię, odpiszesz mi w końcu? Coraz częściej łapię się na tym, że momentami jestem szczęśliwa. Wiem, że to nie w porządku, przepraszam. Ale pamiętaj, że bez Ciebie to nigdy nie będzie to samo. Że dopóki nie wrócisz, nie wyjdę z tej gierki zwycięsko. 

Ale w końcu coś wymyślę, nie przejmuj się. Znowu będziemy razem, gdzieś daleko, gdzie nikt nas już więcej nie rozdzieli. Obiecuję.

Na zawsze Twoja

– Narcize! – zawołała od progu rozemocjonowana Parvati. – Nie uwierzysz! Umbridge się dowiedziała!

Kopljar poderwała głowę, pospiesznie składając list. Wsunęła go do szkatułki i czym prędzej wstała w łóżka.

– Ale jak to? Skąd wiesz? – zapytała idąc do przyjaciółki. – Dostała listę?

– Raczej nie, ale sama zobacz…

Zbiegły po kamiennych schodach do Pokoju Wspólnego, gdzie na tablicy ogłoszeń wisiał wielki pergamin z nadrukowanymi czarnymi literami.

– Dekret Edukacyjny Numer Dwadzieścia Cztery? – wyszeptała Chorwatka, wczytując się w treść.

– Rozwiązują wszystkie grupy szkolne, rozumiesz? – szybko wyrzuciła z siebie Patil, nawet nie dając koleżance dokończyć treści ogłoszenia.

– Wszystkie?! – spojrzała na nią szybko. – Nawet drużyny quidditcha? Przecież niedługo będzie mecz Gryffindoru ze Slytherinem!

Parvati tylko machnęła niedbale ręką. W międzyczasie dołączyła do nich Lavender i włączyła się do rozmowy:

– Jak to możliwe? Przecież nie ma prawa tego zrobić…

– Jak widzisz jednak ma. Co tylko potwierdza fakt, że powinniśmy walczyć. Skoro ministerstwo robi wszystko, żebyśmy wyszli z tej szkoły nieprzygotowani do życia, to chyba dobitnie o czymś świadczy – mówiła Patil, patrząc hardo na swoje przyjaciółki, po czym zwróciła się bezpośrednio do panny Brown, ściszając nieco głos. – Możesz nie wierzyć w jego powrót, ale chyba nie myślisz, że poza murami Hogwartu nie czekają na nas żadne zagrożenia…

Narcize patrzyła na przyjaciółkę z nieco szerzej otwartymi oczami. Dawno nie widziała u niej takiej zaciętości, przy jakimkolwiek temacie.

–…naprawdę wolisz być bezbronna i zdana na łaskę tego, czego nauczyłaś się w pierwszych latach swojej edukacji?

Lavender patrzyła to na jedną, to na drugą z wyrazem jakiejś bezsilności. Jak gdyby bardzo chciała nie zgodzić się ze słowami Parvati, ale jednocześnie nie była w stanie podważyć toku jej myślenia. Przygryzła wargę, zastanawiając się co powinna zrobić.

– Przyjdę – powiedziała w końcu, z każdą kolejną sekundą utwierdzając się w przekonaniu, że podjęła dobrą decyzję. – Żadna ropucha z ministerstwa nie będzie nam mówić czego możemy się uczyć, a czego nie.

Narcize tylko przytaknęła bezwiednie, chociaż nie była jeszcze nawet pewna, czy po wydaniu dekretu, ich spotkania nadal będą aktualne. W końcu nie każdy jest tak wprawiony w łamaniu szkolnych zasad, jak Gryfoni. Sama jednak, mimo sceptycznego podejścia do samego rzucania zaklęć, narażając się jednocześnie na wyśmianie, czuła pewnego rodzaju podniecenie na myśl o wstąpieniu do nielegalnego ugrupowania, docelowo utworzonego do walki z jej ojcem i jego poplecznikami. Oczywiście w żaden sposób nie zmieniła zdania, co do tego, że grupka dzieciaków nie ma szans w prawdziwym pojedynku ze Śmierciożercami, nie wspominając nawet o Voldemorcie, niemniej sama idea robienia czegoś przeciwko człowiekowi, nastawionemu na zniszczenie całego jej życiowego szczęścia, była pokrzepiająca.

Kiedy Narcize zeszła do Wielkiej Sali na śniadanie, już od progu była pewna, że ogłoszenie dotarło do wszystkich domów – głośniejsze szepty, pełne oburzenia i niezrozumienia dla zaistniałej sytuacji, rozchodziły się przy wszystkich czterech stołach.

– A co z kółkiem zielarskim? Najpierw zlikwidowali chór, bo nie było Flitwicka, a teraz to? – usłyszała, przechodząc obok stołu Hufflepuffu.

– Drugi rok z rzędu nie będzie rozgrywek Quidditcha?! Nie wierzę w to… – odezwał się zirytowany Krukon z siódmej klasy, siedzący obok Gary’ego Mercera. Kiwnęła głową do tego drugiego, kiedy ich spojrzenia spotkały się na moment. Była ciekawa co chłopak myśli o tej sytuacji. Nie była jednak pewna czy w ogóle wie o nowopowstałej grupie, chociaż przecież kilku Krukonów było obecnych w Gospodzie pod Świńskim Łbem. W tym momencie nie udało jej się podejść do kolegi, bo tuż przed nią, jak z podziemi, wyrosła rudowłosa siostra Rona Weasleya.

– Pewnie widziałyście ogłoszenie? – zapytała Ginny, patrząc na rok starsze Gryfonki. – Mam nadzieję, że do niczego was to nie zniechęciło?

– Coś ty, możecie brać nas pod uwagę. Lavender też przyjdzie – powiedziała od razu Parvati, a jej koleżanka niechętnie skinęła głową. Weasley zaraz zniknęła przy stole Ravencalwu, a Narcize jeszcze przez chwilę wodziła wzrokiem po uczniach zgromadzonych w Wielkiej Sali, po czym lekko zmrużyła oczy, jakby coś dotarło do niej z pewnym opóźnieniem.

– Parvati, od kiedy jesteś aż tak zaaferowana całą tą sprawą z rzekomym powrotem Czar… Tego–Którego–Imienia–Nie–Wolno–Wymawiać? – zapytała podejrzliwie. Dziewczyna niby przypadkiem odwróciła wzrok, ściągając usta i krótką chwilę unikała odpowiedzi, niby bardzo zajęta podziwianiem wnętrz największego pomieszczenia zamku.

– Wcale nie jestem tym zaaferowana – wzruszyła ramionami.– Nie ponad przeciętną.

– Jesteś – wtrąciła się Lavender, jakby też dopiero teraz zdała sobie z tego sprawę. – Od paru dni angażujesz się w to wszystko o wiele bardziej niż wcześniej…

– Coś się zmieniło? – dodała jeszcze Narcize, patrząc na dziewczynę uważnie. Ta jednak tylko cmoknęła niecierpliwie.

– Chyba wam się coś pomyliło – mruknęła, jedząc nałożoną wcześniej owsiankę. – Nic się nie dzieje, po prostu uważam, że fajnie byłoby umieć się bronić w razie ewentualnego zagrożenia, koniec tematu.

Narcize nadal uważnie ją obserwowała, ale nie wróciła już do podjętego wątku. Była jednak przekonana, że Patil coś ukrywa, nie miała tylko pojęcia co… i przede wszystkim po co. Zwykle nie miały przed sobą wielu tajemnic. A przynajmniej one nie miały tajemnic przed Chorwatką. Chociaż może tak jej się tylko wydawało? Skoro ona była w stanie ukrywać przed światem tak wiele rzeczy, to skąd mogłaby mieć pewność, że świat nie ukrywa niczego przed nią. Zamyśliła się na dłuższą chwilę nad tym tematem. O ilu to sprawach z nią związanych nie miał pojęcia nikt, prócz niej samej? Tajemnicą były wszystkie te miesiące spędzone w ciągu ostatnich lat w domu rodzinnym, wszystkie tygodnie poprzedzające rozpoczęcie przez nią edukacji i dni, które we wczesnym dzieciństwie spędziła w Chorwacji. I to właśnie te najbardziej odległe wspomnienia uważa za najlepsze. Jej dziadkowie byli poważaną rodziną czystej krwi czarodziejów ze Splitu. Głowa rodziny, Ivan, był szefem magomedycznego oddziału w jednym z największych szpitali nad Adriatykiem. Zajmował się skutkami skomplikowanych czarów i magicznymi urazami. Jego żona, Dragana, opiekowała się domem, dbając o bardzo wczesną edukację swojej córki, a wiele lat później również wnuczki. To właśnie ona zaszczepiła w Narcize miłość do eliksirów, które nie wymagały częstego używania różdżki. Nie wiedzieć czemu dziewczyna od najmłodszych lat obawiała się dziedzin magii, wymagających wymachiwania magicznym patykiem. Wynikało to prawdopodobnie ze sztywnego trzymania się rodzinnych tradycji, przez jej najbliższych. Nigdy nie poznała swojej matki, nie znała również nikogo od strony ojca, ale od najmłodszych lat doskonale zdawała sobie sprawę jak bardzo jej przodkowie dbali o czystość krwi i wszystko co jest z tym związane. Zadawanie się ze szlamami, czyli zdrada własnej krwi, było jedną z największych zbrodni w takich rodach. Istniało jednak coś, co rzucało się jeszcze większym cieniem na reputację rodziny. Tym czymś, a raczej kimś były charłaki. Mimo że tak naprawdę w każdym rodzie czystokrwistym zdarzyła się osoba, która urodziła się bez magicznych mocy, nikt się do tego nie przyznawał. Wolało się wykluczyć taką jednostkę, żeby nie psuła reputacji wielu poprzednich pokoleń. I właśnie tego od początku obawiała się Narcize. Że okaże się charłakiem i dziadkowie się jej wyrzekną. A wtedy zostanie sama. Zupełnie sama, bez choćby jednej osoby, która interesowałaby się jej losem. Właśnie wtedy w jej głowie zakwitła idea, która miała uchronić ją przed wydziedziczeniem w takim przypadku. Stwierdziła, że jeśli będzie perfekcyjna w dziedzinach magii, które nie wymagały skomplikowanych umiejętności, dziadkowie pozwolą jej zostać i nie wyrzucą jej, nawet w przypadku nędznych predyspozycji magicznych. Zaowocowało to niestety pewnymi blokadami psychicznymi, przez które prawdopodobnie nigdy nie dojdzie do choćby miernego poziomu w rzucaniu zaklęć. Bądź co bądź miało to jednak również pozytywne aspekty. Odkąd tylko nauczyła się czytać, siedziała z nosem w książkach, zgłębiając tajemnice sztuki ważenia eliksirów, numerologii, animagii czy zielarstwa. Rzecz jasna zdecydowana większość przyswajanej wiedzy nie miała dla niej absolutnie żadnego sensu, a godziny spędzone z książką nie pozostawiły w jej głowie nawet jednego śladu, mimo tego wytrwale czytała. A za każdym razem kiedy przestawała, przypominała sobie jakie mogą być konsekwencje nie posiadania mocy i wracała do setek niezrozumiałych w tamtym okresie słów. Gdyby tylko dostrzegała swoją magię, ujawniającą się w najbardziej nieoczekiwanych momentach. Magię, której – jak każde chyba dziecko – nie była w stanie kontrolować. Być może wtedy przestała by żyć w ciągłym strachu, który wrył się w jej psychikę tak mocno, że stworzył bariery, pozornie niemożliwe do złamania. Obawa przed byciem charłakiem paradoksalnie upodobniła ją do nich bardziej niż cokolwiek innego. Ale mimo całego tego strachu i dynastycznej otoczki chłodnych tradycji, dziewczyna była wtedy naprawdę szczęśliwa. Rodzina, mimo swoich poglądów i wyraźnemu dawkowaniu uczuć, wciąż była jednak rodziną. I chociaż nie można powiedzieć, że Narcize czuła się komfortowo we własnym położeniu, to było to spowodowane wyłącznie strachem przed stratą tego co posiadała. Bo naprawdę kochała swoich dziadków i nie chciała się z nimi nigdy rozstawać. Niestety los napisał dla niej inny scenariusz. Mimo że miała niecałe siedem lat, doskonale pamiętała ten konkretny dzień. Dzień, w którym jej życie stało się koszmarem.

Leżała na ławce, w wielkim ogrodzie przy domu dziadków. Ostatnimi czasy starała się spędzać w tym miejscu każdą wolną chwilę, ze względu na idealną pogodę, panującą tu wrześniowymi popołudniami. Gorące powietrze było już mniej bezwzględne niż choćby miesiąc wcześniej, więc nie miała problemów z wytrzymaniem na zewnątrz kilku godzin dziennie. Przymknęła oczy, opierając plecy o niewygodną, drewnianą powierzchnię, gdy nagle poczuła coś dziwnego. Jakby jedwab dotykał jej zgiętej, zwisającej luźno nogi, przesuwając się wyżej na ławkę. Początkowo tylko potrząsnęła stopą, marszcząc brwi, jednak nadal czuła niewielki ciężar na łydce. Niechętnie otworzyła oczy, chcąc sprawdzić, co jest jego źródłem. Nie zdążyła nawet spuścić wzroku, bo tuż przed swoją głową zobaczyła wielki łeb węża, który zasyczał wściekle, wlepiając w nią żółte ślepia. Mimo że z reguły w ogóle nie bała się zwierząt, machinalnie krzyknęła piskliwie, mając nadzieję, że w mgnieniu oka zmaterializuje się obok niej ktokolwiek, kto posłuży jej pomocą. Zwierze było tak wielkie, że nie miałaby szansy, gdyby chciało ją zaatakować, a kły wystające mu z paszczy z całą pewnością mogły zadać dziewczynie śmierć.

Pewnie jest jadowity – pojawiła się jeszcze w jej głowie myśl, kiedy instynktownie starała się odsunąć od zagrożenia.

– Nie bój się mnie – usłyszała cichy syk i z przerażeniem uświadomiła sobie, że jedynym stworzeniem, które mogło wydać ten dźwięk, był gad, od którego próbowała się oddalić. Jej rozproszony wzrok starał się jeszcze odnaleźć kogokolwiek w pobliżu, ale bezskutecznie.

– Ty mówisz? – zapytała niemal bezgłośnie, jakby strach zawiązał w jej gardle supeł, uniemożliwiając wydawanie dźwięków. – Jak to możliwe?

– W tym świecie wszystko jest możliwe, Narcize, nie zdążyłaś tego zauważyć?

Dziewczyna przyglądała się zwierzęciu z niepokojem, ale jednocześnie też jakąś ciekawością. Zastanawiała się czy przypadkiem nie śni, ale jednak całe otoczenie było na tyle rzeczywiste, że mogła bez trudu uwierzyć, że wszystko dzieje się naprawdę.

– Skąd znasz moje imię? – zapyta lekko podejrzliwie, czując, że jej przerażenia słabnie z każdą chwilą.

– Wiem o tobie więcej niż myślisz… jesteś bardzo ważna… – wysyczał, przekręcając swój wężowy łeb i wlepiając żółte ślepia wprost w jej zielone. – Bardzo… potrzebna…

– Potrzebna? Komu?

– Mnie… twoje życie jest bardziej cenne niż ci się wydaje…

– Nie rozumiem – Ściągnęła brwi i przygryzła wewnętrzną stronę policzków, zastanawiając się nad tym co usłyszała. Resztki strachu zniknęły bez śladu, jakby zagrożenie kompletnie się ulotniło. – Do czego jestem ci potrzebna?

– Dowiesz się wszystkiego w swoim czasie… ale teraz pora, żebyś stąd odeszła.

– Gdzie mam iść? – zapytała podnosząc się z ławki i patrząc na zwierze z pełną niezrozumienia miną.

– Daleko stąd… tam gdzie będziesz bezpieczna. Będziesz czekać na dzień, w którym będziesz mogła się przydać...

Narcize zupełnie nie potrafiła zrozumieć o co może chodzić wężowi. Wiedziała jednak, że z całą pewnością nie zamierza opuszczać dziadków, a i oni nie pozwolili by jej odejść.

– Tutaj jestem bezpieczna – powiedziała podniesionym, rozdrażnionym głosem, po czym dodała pewna siebie – Moja babcia może cię zabić!

Wąż zasyczał głośno, jak gdyby śmiejąc się z słów dziewczyny.

– Nikt nie może mnie zabić – wężowe cielsko uniosło się na ławce, a oczy gada rozszerzyły się maksymalnie, po czym zwierze runęło bezwładnie na ziemię, a nad jego truchłem zaczęła formować się szara bezkształtna kula, jakby dym, nad płonącym ogniskiem. Wyglądało to tak, jakby dosłownie wyzionął ducha. Dziwny obłok przez moment trwał w zawieszeniu, po czym z dużą szybkością wleciał wprost w dziewczynę. Narcize poczuła zimno i nieprzyjemne ukłucie, jakby ktoś wbił jej nóż w klatkę piersiową. Przez chwilę nie była w stanie nabrać powietrza, ale kiedy duch stracił z nią kontakt, prawie wszystko wróciło do normy. Nadal miała jednak gęsią skórkę na rękach, a uczucie chłodu trwało, mimo słońca, stale ogrzewającego chorwacką ziemię.

– Kiedyś to zrozumiesz – usłyszała jeszcze przy swoim uchu i kiedy obejrzała się w miejsce, z którego dochodził dźwięk, zdążyła zobaczyć uformowaną twarz, którą z całą pewnością już kiedyś widziała. Nie zdążyła się jednak przyjrzeć, gdyż duch zniknął szybciej niż się pojawił, a wraz z nim cały ziąb i nieprzyjemne uczucie, towarzyszące dziewczynie w ostatnich chwilach. Kiedy już udało jej się wyjść z szoku, popędziła w stronę domu, na nic nie zważając. Jakby obawiała się, że duch może wrócić w każdej chwili. Zatrzymała się dopiero na korytarzu, prowadzącym do biblioteki. Usłyszała ochrypły, niski głos, którego za nic nie potrafiła rozpoznać i nie była przekonana czy chce wiedzieć do kogo należy, gdyż było w nim coś wyjątkowo przerażającego. Po chwili usłyszała jednak babcię, więc powoli zbliżyła się do drzwi.

– Nie możecie jej zabrać… nie róbcie tego…

Pierwszy raz słyszała u niej ten ton. Słaby, zrozpaczony, z zaszytym wręcz błaganiem.

– To jego wola, wiedziałaś, że to kiedyś nastąpi – wychrypiał gruby głos, bez choćby krzty współczucia. Jakby znudzony całą zaistniałą sytuacją.

– Nic nie możesz zrobić, więc się z tym pogódź – powiedział jakiś inny, męski głos, nieco bardziej ożywiony. – Przecież wiesz, że w każdej chwili może się zrobić… krwawo. A przypominam, że to nie tobie nie da się zrobić krzywdy. – Zaśmiał się, jakby z kolei on od dawna wyczekiwał tego dnia. – Przypomnij mi bracie, czemu właściwie tracimy czas na durne rozmowy, zamiast na przykład… zabić, zabrać i wrócić?

W tym momencie Narcize poczuła jakiś impuls, który kazał jej wejść do pokoju, zamiast bezczynnego przysłuchiwania się rozmowie na korytarzu. To ją chcieli, nie pozwoli, żeby z jej winy najbliższym stała się krzywda.

– Babciu? – powiedziała, przekraczając próg, jednak zaraz zastygła w bezruchu, widząc kto, czy może raczej co znajdowało się w pokoju. Przerośnięte wilki, dwa razy większe niż te, które znała z książek o zwierzętach. Jeden z nich miał ciemniejszą sierść, która przy oczach wyglądała jak niemal czarna maska. Drugi natomiast, jasno szary, z pyskiem w którego wystawały wielkie kły, jakby już gotowe do ataku. Oba wilki spojrzały na dziewczynę, chociaż tylko jeden wydawał się być podekscytowany z tego powodu.

– No to już wiemy gdzie nasza zguba. – To on odzywał się poprzednim razem. Zwrócił się z powrotem do Dragany, nadal bladej jak ściana.  – Teraz możemy cię zabić, zawsze lubiłem mieć widownię – Kobieta z całą pewnością była przyzwyczajona do panowania nad każdą sytuacją, w której się znalazła. Teraz natomiast, mimo dzierżonej w dłoni różdżki, zdawała się być zupełnie bezbronna wobec zagrożenia.

– Spokój, Soffre – warknął gardłowo ciemniejszy basior, który wcale nie podzielał entuzjazmu brata. – Nie przyszliśmy tutaj na rzeź. Nie dzisiaj… – Przeniósł wzrok na straszą kobietę, po czym zwrócił się do niej:

– Zostawimy wam dwie minuty. Jeśli spróbujesz jakiejkolwiek sztuczki, zginiesz ty i wszystkie osoby na których ci zależy. Pamiętaj co ci powiedziałem. Będzie przy nas bezpieczna – skończył swoją wypraną z emocji wypowiedź, po czym odwrócił się, opuszczając pomieszczenie drugimi drzwiami.

– No pewnie że będzie… – powiedział jeszcze drugi wilk, nadal jakby rozbawiony całą sytuacją, patrząc na Narcize, jak na wyjątkowo smaczną przekąskę. Udał się jednak za bratem, zostawiając je same w pomieszczeniu.

– Babciu, o co chodzi? – zapytała na powrót przerażona dziewczyna. Nie miała pojęcia co się dzieje, ale nie było wątpliwości, że nie jest to nic dobrego.

– Narcize, tak mi przykro – Dragana podeszła i nachyliła się bliżej niej. – Nie mam na to żadnego wpływu – mówiła łamiącym się głosem. Młoda Chorwatka jeszcze nigdy nie widziała swojej babci w takim stanie. Wiecznie opanowana, chłodna i zdystansowana, teraz zdawała się być ludzka do granic możliwości. Wciąż blada jak ściana, spojrzała wnuczce prosto w oczy. – Nie możesz tu dłużej zostać…

– Dlaczego? Co to za wilki?

– To deathy. Nie sądziłam, że jeszcze jakikolwiek istnieje, ale niestety… są tu z polecenia twojego ojca – powiedziała pełnym goryczy głosem.

– Ale przecież mój ojciec… – przerwała wpół zdania, zdając sobie sprawę z kim rozmawiała wcześniej w ogrodzie. – Jak to możliwe?

– Przepraszam, Narcize… od początku się tego spodziewaliśmy z twoim dziadkiem, nie sądziłam tylko, że nastąpi to tak szybko… dlatego nigdy ci nie mówiłam, myślałam że jeszcze zdążę…

– Ale ja nie chce nigdzie jechać – powiedziała przez łzy. Nie potrafiła sobie wyobrazić, że w jednym momencie straci wszystkich bliskich.

– Nie mamy wyboru – odpowiedziała pustym głosem. Jakby wyzbycie się emocji miało być lekarstwem na wszystkie te wydarzenia. Zrobiła krok do tyłu. – Musisz być silna…

– Nie! – Narcize była bliska histerii. Właśnie spełniały się jej najgorsze obawy i wydawało się, że nikt nie ma zamiaru w jakikolwiek sposób jej pomóc. – Nie mogę zostać sama, nie możecie mnie zostawić! Co ja takiego zrobiłam?! – poczuła, że znowu brakuje jej powietrza. Chciała złapać starszą kobietę za rękę, ale ta zrobiła kolejny krok do tyłu, jakby uczestniczenie w tej sytuacji było dla niej zbyt trudne. Narcize upadła na kolana, w myślach błagając Merlina, żeby to był sen, z którego za moment się obudzi.

– Przecież możesz z nimi walczyć… walczyć o mnie – mówiła szlochając.

– Przykro mi, Narcize… ta sprawa jest z góry przegrana – doszedł do niej ten głos, w którym zablokowane były jakiekolwiek emocje.

Widocznie nie jesteś warta czyjejkolwiek walki – usłyszała cichy głos we własnej głowie i to był chyba gwóźdź do trumny jej bezsilnej rozpaczy. Łzy płynęły jej z oczu bezwiednie, a usta próbowały złapać powietrze, które wcale nie chciało dotrzeć do jej płuc.

– Nie chcę odejść… nie poradzę sobie sama.

– Musisz – powiedziała cicho. – Choćbym chciała, nie mam możliwości walczyć z tymi stworzeniami. Nikt nie ma… ale tobie nic nie grozi. Pamiętaj, że nie żegnamy się na zawsze… to tylko tymczasowe – kłamała bez zająknięcia. Nadzieja, to jedyne co mogła zostawić swojej wnuczce.

– A dziadek?

– Przyjedziemy do ciebie, nie martw się… musisz sobie poradzić – powtórzyła cicho, jakby chciała, żeby to zdanie wryło się w pamięć siedmiolatki. I tak rzeczywiście było. Po wielu tygodniach oczekiwania w końcu zdała sobie sprawę, że dziadkowie nie odwiedzą jej w deszczowej Anglii. Faktycznie musiała sobie poradzić, chociaż nie była zdana tylko na siebie. Krwiożercze bestie okazały się dla niej lepszą rodziną, niż można by przypuszczać. Chociaż po tych kilku latach doskonale rozumie postępowanie swojej babci, chyba nigdy nie zdoła w pełni pogodzić się z tą sytuacją. Ilekroć starała się wymazać ten przeklęty dzień ze swojej pamięci, obrazy wracały do niej jak bumerang. Nieraz przyłapała się na zastanawianiu jak teraz wyglądałoby jej życie, gdyby jednak zdołała zostać w Chorwacji. Kim by teraz była?

Wszystko byłoby inne…

Zdawała sobie sprawę, że zapewne lepsze. Ale z drugiej strony, czy na pewno?

Rozejrzała się po twarzach siedzących obok niej uczniów. Lavender zajęta zagadywaniem Parvati, kawałek dalej Złota Trójca rozmawiała ze sobą przyciszonymi głosami, zapewne zastanawiając się jakim cudem Umbridge dowiedziała się o ich weekendowym spotkaniu. Z drugiej strony sali grupa Ślizgonów rechotała głośno, najpewniej planując uprzykrzenie czyjegoś życia. Narcize westchnęła głośno. Mimo wszystkich wad tego miejsca, czuła, że w pewien sposób tam pasowała. Nawet jeśli bardzo się starała, nie mogła poczuć się zupełnie samotnie. Choćby robiła wszystko, żeby przyjaciele się od niej odwrócili, oni jak na złość ciągle byli przy niej. Nawet wrogowie zawsze kręcili się gdzieś w pobliżu, nie pozwalając zatracić się w swojej beznadziejnej samotności. Chyba to właśnie była magia tego miejsca.

– No Narcize, przyznaj, że mam rację! – obruszyła się Lavender, widocznie nie mogąc przekonać Parvati do swojej racji.

– Zgadzam się – powiedziała dziewczyna zupełnie bez przekonania, nie mając bladego pojęcia o co chodziło jej koleżance. – Idziemy na lekcje? – dodała pospiesznie, widząc oburzenie panny Patil.

– Szczerze mówiąc wcale nie spieszy mi się na eliksiry – skrzywiła się Lav, podnosząc jednak z miejsca. – Nie rozumiem czemu nie mogą nam połączyć zajęć z Hufflepuffem, albo chociaż Ravenclawem, tylko z tymi irytującymi Ślizgonami.

– Pomyśl o tym inaczej… – zaczęła Chorwatka, zamyślając się na moment. – Wyobraź sobie kociołek z jakąś wyjątkowo paskudną, śmierdzącą mazią, który zupełnie przez przypadek wylądowałby na naszej drogiej Pansy Parkinson. – Uśmiechnęła się rozmarzona, na wyobrażenie tej sytuacji, a dziewczyny zawtórowały jej śmiechem. Kiedy wszystkie zajęły swoje miejsca w klasie Snape’a, Narcize zarejestrowała obecność jeszcze jednej osoby, raczej niepożądanej przez zgromadzonych na sali Gryfonów. Dolores Umbridge siedziała w kącie sali ze swoją nieodłączną podkładką do notowania. Chorwatka musiała przyznać przed samą sobą, że była ciekawa tego co wyniknie ze spotkania tej dwójki. Po raz kolejny zaczęła się zastanawiać czy Ropucha ma coś wspólnego ze śmierciożercami, a jeśli tak, to na pewno znała się wcześniej ze Snapem.

Ciekawe czy dałaby to jakoś po sobie poznać… – zamyśliła się na moment, ale po chwili cmoknęła z niezadowoleniem. Na pewno by to jakoś ukryła, raczej nie będzie możliwości, żeby rozwiać swoje wątpliwości po samych obserwacjach.

– To może być dobre – szepnęła Parvati niemal bezgłośnie, kiedy sama dostrzegła nauczycielkę Obrony Przed Czarną Magią.

– Moja miłość do Nietoperza każe mi być za nim w tym starciu – powiedziała równie cicho Narcize i obie uśmiechnęły się rozbawione.

– Być może panna Kopljar podzieli się z klasą informacją, co jest dla niej takie zabawne – powiedział głośniej Mistrz Eliksirów i oczy obecnych w pomieszczeniu osób skierowały się na jej stanowisko pracy. Narcize spojrzała zmieszana na nauczyciela, nie do końca wiedząc co odpowiedzieć. Jak nigdy. W towarzystwie Severus Snape’a zawsze była jednak w pewien sposób onieśmielona.

– Nic – wybąkała pod nosem, starając się unikać czarnych oczu, bo zdawało jej się, że są w stanie odczytać z jej zielonych ostatnie wypowiedziane przez dziewczynę zdanie.

– Nic… – powtórzył głucho Mistrz Eliksirów. – Być może gdybyś w końcu zaczęła uważać na moich zajęciach, twoje umiejętności dałoby się określić jakimś innym słowem… – powiedział zimnym głosem, a część Ślizgonów zarechotała pod nosem. Narcize musiała włożyć sporo wysiłku, żeby nie obnażyć zębów w gotowości do ataku. W zamian za to, jak to zwykle miała w zwyczaju robić, zassała policzki, przygryzając ich wewnętrzną część i rzuciła nienawistne spojrzenie rozbawionym uczniom. – Minus pięć punktów – dodał jeszcze Snape, po czym wrócił do prowadzenia lekcji. Narcize miała wielką ochotę skomentować odpowiednio tą sytuację, ale nie chciała się narażać na dodatkowe uwagi. Przeniosła wciąż zdenerwowane spojrzenie na Umbridge, zastanawiając się jaki jest sens jej siedzenia na lekcjach, skoro nawet słowem nie odezwała się przy minionej sytuacji.

Miałaby bronić szlamy, naprawdę?

Wywróciła oczami, słysząc złośliwy głosik we własnej głowie. Udawanie mugolaka było chyba najbardziej niewygodnym dla niej aspektem całej stworzonej przez siebie historyjki. Chociaż akurat za wymyślenie tej części odpowiadają uczniowie, roznoszący plotki, które starała się puścić. Jak zwykle ludzie zmienią wszystko na niekorzyść samej zainteresowanej.

Narcize spojrzała do kociołka, mieszając niemal gotowy już wywar, gdy kątem oka dojrzała, jak Umbridge podnosi się z miejsca, prawdopodobnie żeby zadać Snape’owi serię pytań, jak wszystkim nauczycielom. Musiała przyznać, że była ich bardzo ciekawa, ale siedziała niemal na samym końcu sali, więc ogień buchający pod kociołkami kilkunastu osób i bulgotanie ich wywarów skutecznie uniemożliwiło jej usłyszenie. Wrodzona ciekawość kazała jej jednak wytężyć słuch, przez co nieco mniej uwagi poświęciła własnemu eliksirowi. Wszystko miała jednak pod kontrolą, więc co złego mogło się w tej chwili stać? Co jakiś czas jakiś uczeń przechodził obok niej, gdyż kawałek dalej była szafa z niektórymi składnikami i przyborami. Nie martwiło jej to, póki przed oczami nie stanął jej Malfoy, z głupkowatym uśmiechem. Nie odezwał się jednak ani słowem, tylko minął ją, wracając do swojego stanowiska pracy. Spojrzała na niego z zażenowaniem i westchnęła ostentacyjnie, wracając w pełni do przygotowywanej mikstury. Odmierzyła uważnie krew salamandry i wlała ją ostrożnie do kociołka. Wywar momentalnie zgęstniał i nabrał zgniłozielonej barwy.

– Co jest? – syknęła i od razu starała się rozmieszać substancję. To był błąd. Eliksir z powrotem zaczął bulgotać, z każdą chwilą coraz bardziej intensywnie. Otworzyła szerzej oczy, wiedząc już co za chwilę się stanie. Nie zdążyła nawet odsunąć się na bezpieczniejszą odległość, a kociołek rozprysnął się z hukiem tuż obok niej. Zakryła jeszcze jakimś cudem twarz, żeby odłamki nie wpadły jej do oczu. Wszędzie było mnóstwo dymu i Narcize miała wielką nadzieję, że sama jakimś cudem rozpłynie się w powietrzu.

Taki wstyd… – pomyślała zażenowana powstałą sytuacją. – Jak jakiś pierwszak…

Zdawała sobie oczywiście sprawę, że nie była to do końca jej wina, ale gdyby tylko zwracała większą uwagę na swój kociołek, cała sytuacja nie miałaby miejsca. Przygotowywała się już na stratę tysiąca punktów za ten incydent, jeszcze w dodatku w obecności Umbridge. Paląca nienawiść rozlewała się w tej chwili w okolicach jej serca. Dziewczyna miała naprawdę ogromną ochotę rozerwać Malfoya na strzępy, za upokorzenie, które na nią sprowadził. Rozejrzała się z wściekłością, coraz intensywniej czując żądze zemsty, jakby kurczowo uczepiła się jej wnętrzności, nie pozwalając nawet wziąć głębokiego oddechu. Spojrzała przelotnie po twarzach najbliżej stojących osób, jednak nikt nie wydawał się być rozbawiony zaistniałą sytuacją. Nawet dwójka Ślizgonów, stojąca nieopodal, patrzyła na dziewczynę z lekkim zdziwieniem, a Parvati, znajdująca się najbliżej niej, była wręcz przerażona.

– Co… – chciała zapytać napastliwym tonem, jednak zakrztusiła się, kiedy tylko wydała z siebie jakikolwiek dźwięk. Ucisk w okolicach klatki piersiowej tylko się wzmocnił, jakby rzeczona nienawiść domagała się odpłacenia Malfoyowi czymś równie paskudnym i upokarzającym. Zakryła usta, starając się uspokoić kaszel, a kiedy odjęła rękę od twarzy, zauważyła, że cała wewnętrzna strona dłoni pokryta jest krwią.

– Niech ktoś sprowadzi panią Pomfrey! – krzyknęła Lavender, patrząc na przyjaciółkę z chyba jeszcze większym przerażeniem niż Parvati.

– Nic mi… nie jest – starała się powiedzieć Chorwatka, w przerwach między kaszlem, ale coraz trudniej było jej złapać powietrze. Przeniosła rękę w okolice żeber i dopiero teraz zorientowała się, że to nie nienawiść wywierała nacisk na jej klatkę piersiową, tylko spory kawałek metalu, który wbił się tuż pod mostkiem. W tym momencie fala bólu rozeszła się po jej ciele, jakby ktoś ją oblał lodowatą wodą. W tej chwili zupełnie nie była już w stanie złapać powietrza, jeszcze bardziej kaszląc krwią. Nagle kątem oka dostrzegła żółtawy promień zaklęcia, lecącego wprost na nią. Kiedy tylko w nią uderzył, poczuła niesamowitą ulgę. W jednym momencie ból przestał jej dokuczać, a krew nie zabierała jej już możliwości oddychania. W zasadzie już nie musiała oddychać. Wszystko było jej już jedno. Zamknęła oczy, pogrążając się w ciemności i odpływając w nicość.   

–––––––––––––––––––

Cóż, tak krótko w ramach zakończenia – przepraszam, że jak zwykle przerwa między rozdziałami była dłuższa niż wypada, jednocześnie dziękuję tym nielicznym, którzy są w stanie to tolerować. Jeśli rzeczywiście są jeszcze osoby, które czytają to opowiadanie, to obiecuję (tak mi się wydaje), że w bardzo niedługim czasie (może nawet jeszcze dzisiaj) pojawi się kolejny rozdział, który w zasadzie mam już nakreślony w głowie.